Ma nuk shoh kë deshta…(Katër sonete nga Fernando Pessoa)

Katër sonete nga Fernando Pessoa (nga “Duhantorja”) përkthyer në shqip, ekskluzivisht për “Logos & Art” nga Linsadri Kola

Fernando Pessoa

*

Pjesa e përtesës asht jeta njimtue.

Ai që nuk shfaq mundë në vijimësi,

por e len të amullt, e len n’gjumësi,

e len pa të ardhme e pa u strehue,

çka mundet me thithë nga lufta dekë thue,

për me ndjekë, nga e njoftuemja kotësi,

nji hap, ma fort prej inercisë me ndi,

nga vegimi humbë e zjermi vorrue,

përpos qetsisë ’dorëzueme që ka

shpërnda në gjak, dhe nëpër trup të tanë

vetdín as me dashtë as me kenë asgja,

mbrendavegimi i sendeve t’gërmueme

dhe kundërshtimi, si nji e bukur anë

e duerve që zbehja i ban t’akullueme?

*

Kam pushue s’kêni aj që shpresova un,

Kshtu, kam pushue s’kêni aj që s’isha aspak…

Mes valës me valë, vala s’grryhet ndopak

e gjithçka, zgjat e rrjedh, kur asht e lidhun.

Zhgjeta dridhet, ngaqë, n’harkun ’tërhekun,

e tashmja krijon e rrok t’ardhmen sak.

Nse detet tërbohen egër pa cak,

kjo a’ se paqja e ardhshme, gjurmën ka fshimun.

Gjithçka varet nga ajo që s’ka ekzistue.

Prandej qenia ime e heshtun kthehet

me t’njejten përgjasí, i vrazhdë e trishtue.

Asgja s’më shpjegon. Asgja s’më takon.

E mbi gjithçka hana e huej lëshohet

n’dritën që krejt shpërndan dhe asgja s’fiton.

*

Jeta ime asht nji barkë braktisë tash pak:

s’i shërbej, n’port shkretue, pajtue me fatin.

Pse nuk niset dhe nuk e ndjek instinktin

e lundrimit, martue me short vetjak?

Ah, mungon kush e lshon n’ujë e flutrak

e ban skafin me vela; pelegrinin

të freskët banimit, në përqafimin

hyjnor të mjesit, të pastër e idhnak.

Trup i dekun n’veprim pa farë dëshrimit

për me jetue, hije sterile e gjallnisë,

tue value në lulen e kotë t’vajtimit.

Algat e bajnë t’blertë drunin e lakuem,

të përkund era hiç për pa të lëvisë,

dhe asht përtédetit Ishulli i lakmuem.

*

O kthesë horizonti, që të përshkon,

skaj shikimi, zbraztë s’kêni a tu’ qëndrue.

Zhgjetë, që krahnori përbind më tejshkon.

Mos u ligso: me dekë asht me vazhdue.

Ma nuk shoh ke deshta. Kupa q’anon,

e artë, nuk asht coptue. N’det humbue,

përmbytun, po në fund hirsin dallon

e fshehun për ne, por tue kallzue.

O kthesë horizonti, t’qasem dikundit,

për ke rrin, kur kam me u zhdukë nji ditë

nga shikimi i fundit i majës ’fundit,

por në t’njejten përjetsí tue shkue jam

mbi kthesë, dersa koha ma s’ka me pritë

e ku kam kenë nji ditë me u kthye kam.

Përktheu nga italishtja Lisandri Kola

Standard