|
Petro Marko |
Çdo fytyrë shpreh edhe një jetë dhe çdo veshje shpreh edhe një kategori.
Ja këtu përpara meje, kam një që shtrëngon kravatën dhe një tjetër që i fryn hirit të cigares që i bije në xhaketën e hekurosur. Përjashta kalon një, kalojnë dy, kalojnë një mijë me një mijë mënyra të veshuri.
“L’habit ne fait pas le moine!” thotë frëngu, që do të thotë “Veshja nuk e bën murgun!”. Edhe unë i këtij mendimi jam. Por Nastradini thotë të kundërtën: “Qyrku e bën njerinë!”
Tani nga këta një mijë që më kalojnë përpara sa për qind janë me tezën e Nastradinit? Kam parë një shok që gjer dje vishej thjeshtë, ecte thjeshtë, shoqërohej thjeshtë, dhe çdo lëvizje e tij ishte e thjeshtë. E shoh sot me kravatë shtërnguar, me pantallona të hekurosura, me një shami si lule në xhep, që mbahet na një penë e nganjë lapës, me këpucë të llustrosura, dhe…sa ka ndryshuar!
Sikur nuk është ai. Kapardiset si gjel kur ecën, flet pak, ulet me kujdes se mos u prishë hekurin pantallonave dhe nuk përfill njeri. Doemos kur ky hyn në radhën e atyre që besojnë Nastradinin.
Sjell ndërmend kur ky,dhjetë vjet më parë, prapë ishte veshur kështu si sot, se kush e di se si dhe ku i gjeti rrobat e reja, kurse nëna e tij që kishte ardhur nga fshati për ta shpënë në një doktor. Ky gjatë rrugës rrinte dhjetë metra përpara nënës, e cila i bërtiste:
-Prit, biro ….se do të humbas rrugën!
Por s’pyeste djali, e kishte marë më qafë veshja!
Dhe kur pardje pashë ministrin e kulturës krah për krah me nënën e tij fshatare, duke dëgjuar koncertin e madh në hotel “Dajti” e pyeta shokun: “ti akoma mbete mik i Nastradinit?”
Kalojnë njerëzit dhe kërkojnë të pasqyrohen nga veshja. Kujtojnë se duke llustruar këpucët dy herë në ditë, llustrosin edhe personalitetin e tyre. Janë me Nastradinin…
L’habit ne fait pas le moine!